insanlar düşer!

insanlar düşer! dedi adam..bendenbiraz para istedi...çok sıkıntılı zamanlarımdı ruhsal açıdan...evet bir yere kadar anlarım; insanlar zor durumda kalabilirler,çaresiz olabilirler..ama o günlerde ben de çok çaresizdim...çıkış bulamıyordum...ruhsal depresyonum son haddindeydi..sağlıklı düşünemiyordum...ben öğrenciyim dedim...en iyi bahane...yani henüz kendi paramı kazanmıyorum...sanırım aynı yerde birkaç kez daha, başka adamlar, başka şekillerde para istedi benden...verdiğimi sanmıyorum...sonraki yıllarda o adamın acıklı sesini duydum hep ruhsal sıkıntılarımda:'insanlar düşer!...'
Ben de düşmüştüm sonra.. elimdeki gelecek umutlarını bir anda kaybetmiştim...ama ne kadar düşülür daha diye de soruyor bilinçaltımda bişeyler...sokaklardaki yalnız, sefil alkolikler düşmenin son sınırı mı? insan şu anda olduğu durumu uçurumun alt katlarına bakarak daha rahat kabulleniyor...ruhum yara aldı...ama hala gücüm var...tepeye tırmanabilrim...kaldığım yerden geç de olsa devam edebilirim...daha fazla şey kaybetmediğime şükretmeliyim belkide...Tam benim için herşey bitti dediğimde17 ağustos 1999 da deprem olmuştu...benim ruhum yıkılmıştı o günlerde ama o insanlar herşeylerini yitirmişlerdi...kaderimin onlarla birlikte olduğunu düşünmüştüm...ama onlara nazaran belki de kaybettiklerim hiç bir şeydi....yeniden başlamak için güç alabileceğim çok fazla şey vardı...o köşedeki adamın ne demek istediğini artık biliyorum.insanlar düşermiş...düşenlerin güç alabileceği,yeniden ayağa kalkabileceği bir şeyler yaratabilmek adına, güçlenerek yardım kaynağı olabilirdim...güç kazanmak, gücünü nasıl kullanman gerektiğini öğrendikten sonra olursa;belki de en büyük nimettir.bir şeyleri kaybetmeden onların değerini anlamıyoruz ne yazık ki...kaybettiğimiz şey bazen zaman oluyor; belkide kaybedilebilecek en insaflı şey...